Halloween ….. mij niet gezien

Brr, wat is het alweer vroeg donker ’s avonds. Griezelig donker. De wind giert om het huis en ik hoor allemaal enge, krakende geluiden.

Over griezelig gesproken: Halloween is in aantocht. Het is weer tijd om een grote oranje pompoen te scoren, plastic spinnen voor je raam te hangen en op jacht te gaan naar het meest angstaanjagende kostuum. Tenminste, als je eraan meedoet. Niet iedereen loopt er warm voor. Sterker nog, bij mijn 7-jarige zoontje lopen de koude rillingen over zijn rug als hij er alleen al maar aan denkt. De Halloweenviering op school van vorig jaar staat nog te diep in zijn geheugen gegrift.

Het begon al bij aankomst aan de schoolpoort. Er liepen allerlei griezelig verklede kinderen op het schoolplein rond. Vampieren, skeletten, zombies, … de een nog huiveringwekkender dan de ander. Ook kwam er een jongen onze kant op met een gruwelijk geschminkt gezicht dat diep in een cape was verborgen. Je zou voor minder een blokje omlopen.

Eerlijk gezegd vond ik het zelf ook maar niks. En zoonlief is al net zo’n gevoelig zieltje als zijn moeder. Ik zag de angstige blik in zijn ogen en voelde hoe hij mijn hand stevig vastgreep. Volgens de schoolregels moest ik afscheid bij de poort nemen, maar ik besloot toch met hem mee het schoolplein op te gaan – corona was toen nog gewoon een biermerk.

Samen liepen we naar zijn klasgenootjes. Wat was ik blij dat ik bij hem was. Alle kinderen uit zijn klas waren verkleed. Alleen hij niet. Hij wilde namelijk absoluut niet verkleed naar school gaan. Ik mocht – na veel aandringen – nog net zijn vleermuiskostuum in zijn tas proppen, voor als hij op school nog van gedachten zou veranderen.

“Waarom ben jij niet verkleed?” klonk het van alle kanten. Gelukkig kwam juist op dat moment de juf eraan. Ik ben haar nog steeds dankbaar dat ze hardop zei dat zijzelf ook niet van verkleden hield. Ze had dan ook alleen maar een zwarte heksenhoed op. Ik liet hem met een gerust hart bij haar achter en ging naar huis.

Maar helaas bleef het niet bij de grimmige kostuums. Ze gingen blijkbaar ook een Halloweenspel spelen. Iets met zaklampen in de donkere kelder van de school. Bij dat vooruitzicht heeft mijn arme schat overgegeven. De juf heeft toen beslist dat hij niet hoefde mee te doen en benoemde hem tot haar assistent. Hij mocht na afloop de snoepjes uitdelen. Gelukkig had hij dat wel leuk gevonden.

Mocht je het je trouwens afvragen: zijn vleermuiskostuum heeft hij niet aangedaan. Dat is onaangeroerd in de tas gebleven. Dat vond ik eigenlijk wel gruwelijk cool, dat hij ondanks de groepsdruk van de klas gewoon bij zijn standpunt is gebleven. 😊

Nu zijn we een jaar verder en is zoonlief weer een jaartje ouder. Toch was ik niet verbaasd toen hij van de week tegen me zei dat hij niet naar school wil met Halloween.

Ik begrijp dat wel, zeker na zijn ervaring van vorig jaar. Maar er bestaat ook nog zoiets als leerplicht. Dus voordat ik besluit hem ziek te melden (ziek van angst is toch ook een soort ziek), wilde ik eerst eens bij de juf polsen.

Ik heb haar via mail de situatie uitgelegd en gevraagd of zij misschien een goed idee had. Ze stelde me meteen gerust dat er dit keer geen eng spel wordt gespeeld. Oef, dat is al één zorg minder.

In overleg met de juf en zoonlief zelf, hebben we besloten dat hij wel naar school gaat met Halloween, maar dat de juf mij zal bellen als hij zich niet goed voelt. Ook heb ik met hem afgesproken dat we pas op het laatste moment naar school zullen gaan, zodat hij niet eerst op het schoolplein tussen alle enge kostuums hoeft te staan.

Natuurlijk besef ik dat die kostuums er in de middagpauze ook nog steeds zullen zijn. Ik weet daarom nu al dat ik die dag mijn telefoon de hele tijd angstvallig in de gaten zal houden. Dat ik zal opschrikken van elk geluid. En als een kip zonder kop in huis zal rondlopen, me steeds afvragend of mijn zoontje zich wel goed zal voelen.

Zul je net zien dat hij de dag van zijn leven heeft op school, terwijl ik thuis uren in de piepzak zit. Wel met een zaklamp natuurlijk.

Deze blog is geschreven door Vera. Ik ben via Instagram in contact gekomen met Vera. Ze heeft een hele leuke Instagramaccount mamas_leukste, met grappige, herkenbare blogs en quotes. Ze blijft me altijd verrassen met haar unieke en hilarische posts.

Vera (1976), gehuwd, één kind (zoontje van 7 jaar), soms twee (manlief van 42 jaar).

Werkt als vertaalster (betaald), als vrijwillig redacteur bij De Voorleestuin en is schrijfster van columns, kortverhalen en kinderverhalen (onbetaald – maar onbetaalbaar veel plezier in).

Meer blogs van Vera vind je op: www.mamasleukste.home.blog. Ook schrijft ze blogs voor mamabaas.be, powertothemamas.nl en ouders.nl.